Bugün pazartesi. Mesaiye başladığım için sanki mutluyum :) Mızmızlanmayacağım. Millete de kızıp kızıp buraya yazmayacağım. Çünkü ben çok önemli bir şey keşfettim. Çünkü hayat, hiç planlamadığımız anda bizimle oynayabiliyor. Hatta bizden sıkılıp bizi saf dışı bırakmaya çalışabiliyor. Hayatımda ilk kez, geçtiğimiz çarşamba gecesi ölüme bu kadar yaklaştım. Takip eden 4 gün boyunca yattığım hastane odasının penceresinden bakarken, dünyanın ne kadar da beni/bizi umursamadığını gördüm. İnsanın gerçek yakınlarının ailesi olduğuna bir kez daha tanık oldum. Haber vermediğim halde; hisseden, beni günde 37 kez arayan annem, az kalsın kuş olup uçacakken; mesai arkadaşımın iki kat yukarı çıkamadığını gördüm.
Olsun. Şimdi sağlıklıyım. Hala ufak izler var ama, olsun, ziyanı yok. Ayaktayım.
Uyandım.
Aman ablacım dikkat etsene yahu kendine dünya umursamıyor olabilir ama umursayan insan sayısı da az değildir. Aman dikkat abla zaten takip ettiğim bir iki blog var onun sahibini de kaybedersek bilgisayar ile olan ilişkimi kesebilirim...
YanıtlaSilGeçmiş olsun derim.
YanıtlaSilBirkan:Merak etme, iyiyim şimdi, baya toparlandım.
YanıtlaSilBuro:Teşekkür ederimm