Aklımın İplerini Saldım

Yok yok, göçebelik kesin ruhumda var benim. Gidicem gidicem dedim, sonunda gidiyorum. Yine hiç bilmediğim bir yer, yine bir(!) valizimle köpeğimi alıp yanıma, düşeceğim yollara. Tabi eşyam biraz arttı bu süreç içinde. Bir ütü masası, bir çamaşır kurutmalık, bir elektrik süpürgesi, yastığım yorganım battaniyem(gülmeyiniz...), haftada 3 kere yıkamaktan psikopatça zevk aldığım çarşaflarım, havlularım, ufak tefek mutfak eşyalarım... Bunların hepsini benim araba alır mı ki? İki sefer yaparım olmadı... Ev sahibine anahtarı teslim etmeden köpeğimin yediği yatak köşesini ve canına okuduğu mini koltuğu bir şekilde izole etmem gerekiyor.

Cumartesi Alanya'ya gidip, köpek kabul edecek eşyalı ev bulan emlakçı kadınla buluşulacak, yeni yerle anlaşma imzalanacak, eski patrona çemkirilecek... Pazar günü İstanbul'dan gelen kadim dost Kaan'ı görmeye gideceğim Kundu'ya. Ama o 5 yıldızlı otele hapis, benimse ruhumu bozuyor o yerler. Otelin lobisinde 5 dakika oturduk, içim daraldı. Her yer sütun, içine sığacağım büyüklükte vazolar, ağır kadife perdeler... İçim kıyıldı.

İki gün önce Antalya şehir merkezindeyim, bir turist kafilesi yolda. Yabancı plakalı, yepyeni karavanlardan oluşan bir konvoy. En temiz tatil. Bin karavanına, takıl... Oh mis. Otelde semirircesine yiyip, havuz diye iteledikleri, metrekareye 4 kişi düşen mikrop yuvası su birikintisinde debeleneceğine, istediğin koya çek, at masanı önüne, deniz essin püfür püfür. Şarap mı çekti canın, al marketten yakutu 25 liraya, kes yeşil elmanı ortadan ikiye, güneşin batışını izle.

Hayat bu...

P.S: Yeni evde fırın yoksa, şu minnacık olanlar var ya, bir tost ekmeği pişirecek kadar, üstünde yumurta tavası, kahve ünitesi( peh peh...) olanlardan, alacağım bir tane. Pizzasızlık canıma yetti.