Bu aralar, her gittiğim yerle ilgili yazmak istiyorum ama, fotoğraf makinamı taşımayı hala öğrenemediğim için, telefondan da aktarmayı beceremediğim için, bütün anılar silinip gidiyor. Silkelen ve şu tembellikten kurtul İpek!
Buradaki vademin yavaş yavaş dolduğunu hissediyorum. Ters çevirdiğim kum saatinin haznesi hızla tükenmekte. O alt kadrana geçen her bir kum taneciği kadar özgürüm. Dünya benim oyun alanım. Yeni bir yolculuk gözüküyor ufukta. Bilmediğim yeni bir kente doğru yol alacağım sanırım, çok güçlü hissediyorum bunu. Burada kurduğum bu küçük hayat da hafızamda yerini alacak. Tıpkı söylediğim gibi, yol ayrımına geldiğimde, dönüp bir el sallayacağım, o kadar...
Zaman çok hızlı geçiyor, zihin inanılmaz bir elekten geçirip depoluyor herşeyi. Sonuçta insanın yanına sadece yaşadıkları kar kalıyor, hatta sadece güzelleri.
Bu kadar aitlikten uzak olmak iyi mi, kötü mü çözemedim. Ancak, taşıdığım her sorumluluk omzumda bir yük hissettirdiğinden olsa gerek, fazlalıkları hiç barındırmıyorum.
Şu kısacık zamanda, çok değişik insanlar tanıdım. Çok farklı hayatlara dahil oldum.
Herşey geçer, hayat çılgın bir devinimden ibaret.
Bir adadayım ben. Güvenli karasuları olan, yeşil, insansız, vahşi bir ada. Ara sıra okyanusa açılıp, sonra kendi güvenli sularıma dönmekten nasıl da mutluyum...
Şu kısacık zamanda, çok değişik insanlar tanıdım. demişsin. İnsanlarla tanışmayı çok seviyorum. Yeni birilerini tanımayı hatta tanışırken onun için fedakarlık yapmayı (uykumdan, zamanımda vs.) çok seviyorum.
YanıtlaSil"taşıdığım her sorumluluk omzumda bir yük hissettirdiğinden olsa gerek, fazlalıkları hiç barındırmıyorum" demişsin ya ipek abla ben bu olayı uygulayalı bir kaç hafta oluyor omuzlarımda ki tüm sorumlulukları attım. Hani artık bir kız arkadaşım dahi yok. bu yüzden pek fazla geleceği düşünmemi gerektiren de bir şey kalmadı. tüm sorumluluk gerektiren durumlardan çektim kendimi şuan için iyi mi kötü mü bilmiyorum ama mutluyum ve hala yaşıyorum...
YanıtlaSil